دندان های از دست رفته مادرزادی

از دست دادن یک یا چند دندان به عنوان شایع ترین ناهنجاری رشد در انسان تعریف می شود. اصطلاحات بسیاری برای توصیف این ناهنجاری های عددی استفاده می شود. از دست دادن یک یا چند دندان از نظر رشد ، هایپودونسی است ؛ عدم وجود مادرزادی شش یا چند دندان به استثنای دندان های مولر سوم ، الیگودونتیا یا هایپودونسی شدید است. از دست دادن رشد تمام دندانها ، آنودونسی نیز نامیده می شود.

خلاصه

از دست دادن یک یا چند دندان به عنوان شایع ترین ناهنجاری رشد در انسان تعریف می شود. اصطلاحات بسیاری برای توصیف این ناهنجاری های عددی استفاده می شود. از دست دادن یک یا چند دندان از نظر رشد ، هایپودونسی است ؛ عدم وجود مادرزادی شش یا چند دندان به استثنای دندان های مولر سوم ، الیگودونتیا یا هایپودونسی شدید است. از دست دادن تمام دندان ها از نظر رشد ، آنودونسی نیز نامیده می شود. گزارش شده است که کمبود دندان یکی از شایع ترین ناهنجاری ها است ، و اگرچه مشکل سلامتی چندان مهمی نیست ، اما می تواند باعث اختلالات گفتاری ، زیبایی و عضلات شود. علت این ناهنجاری کاملاً پیچیده است و تأکید می شود که هم به عوامل ژنتیکی و هم به عوامل محیطی مربوط است. امروزه گزارش شده است که تقریباً 100 ژن دخیل در رشد دندان نیز ژن های احتمالی کمبود دندان هستند. گزارش شده است که جهش در ژن های MSX1 ، PAX9 ، FGFR1 ، IRF6 و AXIN2 ، که گزارش شده است در مطالعات اخیر در ایجاد دندان نقش دارد ، باعث کمبود دندان می شود.

توصیف:

از دست دادن یک یا چند دندان به عنوان شایع ترین ناهنجاری رشد در انسان تعریف می شود. فقدان مادرزادی دندان به معنای نبودن دندان در دهان از بدو تولد است ، که تصور می شود تعریف خوبی نیست زیرا کمبود دندان معمولاً در دندان های دائمی دیده می شود. با این حال ، آژنزیس نقص رشد را نشان می دهد و گفته می شود استفاده از این اصطلاح برای توصیف دندان های از دست رفته دقیق تر خواهد بود (2 ، 3 ، 4 ، 5 ، 6).

اصطلاحات بسیاری برای توصیف این ناهنجاری های عددی استفاده می شود. از دست دادن یک یا چند دندان از نظر رشد ، هایپودونسی است ؛ عدم وجود مادرزادی شش یا چند دندان به استثنای دندان های مولر سوم ، الیگودونتیا یا هایپودونسی شدید است. از دست دادن رشد تمام دندانها ، آنودونسی نیز نامیده می شود (3 ، 4 ، 6 ، 7).

اتفاق:

مشخص شده است که کمبود دندان یکی از شایع ترین ناهنجاری ها است و اگرچه مشکل بهداشتی چندان مهمی نیست ، اما می تواند باعث اختلالات گفتاری ، زیبایی و عضلات شود. دندانهای دائمی بیشتر از دندانهای شیری تحت تأثیر قرار می گیرند. به جز دندان های آسیای سوم ، میزان از دست رفته دندان ها در دندان های دائمی بین 1.6٪ و 9.6٪ است و این میزان در دندان های اولیه بین 0.5٪ تا 0.9٪ است (3 ، 4 ، 6).

علاوه بر کمبود مادرزادی دندان مولر سوم ، که اغلب مشاهده می شود ، شایع ترین کمبود دندان (آژنزیس) است. گزارش شده است که کمبودهایی در دندانهای جانبی فوقانی جانبی (45/3 درصد) و پرمولرهای دوم فوقانی تحتانی (25/2 درصد) وجود دارد. کمبود دندان در ناحیه قدامی باعث می شود فرد با مشکلات زیبایی روبرو شود ، در حالی که از دست دادن دندان های پرمولار باعث مشکلات عملکردی در افراد می شود. Agenesis معمولاً به طور متقارن در همان گروه دندان اتفاق می افتد و این را می توان با این واقعیت توضیح داد که یک عامل خارجی خاص باعث ایجاد این رویداد در طول رشد می شود. آژنز غیر متقارن همراه با ناهنجاری های صورت مانند شکاف لب و کام دیده می شود (9 ، 10). علاوه بر این ، در مطالعه ای که توسط Seymen و همکاران بر روی 605 کودک در دوره دندانهای مختلط انجام شد ، دندانهای از دست رفته بیشتر در فک بالا از فک پایین بودند و بیشترین دندانهای از دست رفته در این موارد بود. دندان های ثنایای جانبی و پرمولرهای دوم مشخص شدند (11).

علت شناسی:

علت این ناهنجاری کاملاً پیچیده است و تأکید می شود که هم به عوامل ژنتیکی و هم به عوامل محیطی مربوط است (12).

اگرچه علل و پاتوژنز کمبود دندان به طور دقیق مشخص نشده است ، اما ایده های زیادی در این زمینه ارائه شده است. آژنزیس اغلب در آخرین اعضای هر گروه دندان وجود دارد. در نتیجه ارتباط میکروب های دندان با یکدیگر در هنگام رشد ، میکروب بزرگتر بر تشکیل میکروب دیگر تأثیر می گذارد و باعث از بین رفتن دندان می شود. در زندگی جنینی ، کمبودها بیشتر در دندان هایی مشاهده می شوند که همزمان با مناطق همجوشی هستند در حالی که رشد چهره و صورت ادامه دارد. که ناهنجاریهای ایجاد شده در فکها با بازسازی استخوان پوشانده می شود ، اما ممکن است کمبود دندان در این مناطق دیده شود. برخی از این نظریه ها می گویند که رشد دندان ممکن است تحت تأثیر هرگونه آسیب به مزانشیم جنینی باشد (3 ، 4 ، 6 ، 13 ، 14).

در مطالعات بیان شده است که ژن ها و محصولات ژنی مختلفی که در تعامل سلول ها با یکدیگر نقش دارند در تشکیل دندان موثر هستند. است گزارش شده است که این محصولات ژنی شیمیایی (پروتئین ها) هستند و بر کروموزوم های DNA تأثیر می گذارند. خطاها و جهش در ژن ها باعث کمبود دندان می شوند. در مطالعات اخیر ، تأکید شده است که جهش در ژن های MSX1 و PAX9 ، که به عنوان دو ژن تنظیم کننده مشخص شده اند و در سه دسته بررسی می شوند - جهش نقطه ای ، حذف گسترده DNA و جهش قاب - باعث کمبود دندان می شوند ، اما این جهش ها نقش دارند در موارد بسیار کمی امروزه گزارش شده است که تقریباً 100 ژن درگیر در رشد دندان نیز ژن های احتمالی کمبود دندان هستند (6 ، 15 ، 16).

رشد و نمو جنین انسان به مکانیسم های نظارتی DNA در 23 جفت کروموزوم بستگی دارد که در هسته هر سلول سوماتیک بدن انسان واقع شده است. تصور می شود که کروموزوم های انسانی تقریباً از 100000 ژن تشکیل شده است و فقط چند صد از آنها مربوط به ناهنجاری ها و بیماری های رشد جمجمه ، صورت ، دهان و دندان است. بیان شده است که خطاها و جهش ها در ژن ها می توانند از یک نسل به نسل دیگر منتقل شوند (14).

ژنی به نام MSX1 در گروه "ژن های هوموباکس" گنجانده شده است که پروتئین هایی را شروع می کند که عملکردهای اصلی بدن را آغاز می کنند. تصور می شود که نقش مهمی در رشد اسکلت دندان و سر و صورت و تمایز سلول دارد (13 ، 17 ، 18 ، 19 ، 20 ، 21).

گزارش شده است که جهش هایی که ممکن است در ژن MSX1 رخ دهد ممکن است باعث کمبود دندان و همچنین شکاف کام و لب در انسان شود. شناخته شده است که جهش می تواند در نتیجه تغییر یک اسید آمینه منفرد که در عملکرد پروتئینی در منطقه ژن موسوم به "homeodomain" م effectiveثر است رخ دهد - این پروتئین باید بتواند ژن های دیگر را به منظور فعال کند هماهنگی های لازم را با چسبیدن به قسمت های خاصی از DNA انجام دهید - به عنوان یک عامل رونویسی عمل کند (10 ، 18 ، 19 ، 21 ، 22).

Vastardis و همکاران ، در مطالعه خود که در آن خانواده ای را با کمبود دندان اتوزومال غالب بررسی کردند ، گزارش کردند که دندان مولر دوم و پرولولار دوم در نتیجه جهش در خانه اصلی MSX1 ، یکی از ژن های هوموباکس از بین رفته است. در نتیجه مطالعه ، آنها اظهار داشتند که ژن MSX1 نقش مهمی در رشد دندانهای خاصی دارد (23).

در مطالعه ای که توسط Scarel و همکاران بر روی 30 فرد سالم با 20 دندان از دست رفته انجام شد ، منطقه homeodomain ژن MSX1 در PCR بررسی شد و گزارش شد که هیچ جهشی مشاهده نشده است. در نتیجه ، نتیجه گیری شد که کمبود دندان به دلیل جهش در MSX1 و همچنین سایر ژن های دخیل در رشد دندان و تغییرات اپی ژنتیکی ناشی از عوامل محیطی رخ می دهد (13).

در مطالعه ای که توسط Stockton و همکاران انجام شد ، آنها بررسی کردند که آیا کمبود دندان در خانواده ای با اولیگودونسی اتوزومی غالب مربوط به ژن های PAX است یا خیر و گزارش دادند که این ناهنجاری ناشی از جهش قاب در ژن PAX9 است (24).

Frazier-Bowers و همکاران در مطالعه خود اظهار داشتند که جهش قاب در ژن PAX9 باعث کمبود مولرها می شود و این ژن نقش مهمی در تکامل دندان های مولر دارد. باز هم ، در این مطالعه ، گزارش شد که ژن های MSX1 و PAX9 به ویژه در مراحل تشکیل دندانهای خلفی م effectiveثر هستند و جهش ها ممکن است باعث کمبود این دندان ها شوند (9).

در تحقیقات مشخص شده است که در نتیجه جهش هایی که باعث می شود ژن MSX1 عملکرد خود را کاملا از دست بدهد ، اختلالات در رشد دندان رخ می دهد و این جهش ها باعث کمبود دندان می شوند (17 ، 20 ، 22 ، 23 ، 24). با این حال ، مشخص شده است که جهش این ژن فقط روی دندان های خاصی (پرمولر دوم و دندان مولر سوم) مثر است. گزارش شده است که بیان دوز پایین ژن MSX1 تأثیر منفی بر رشد سایر مناطق جنینی و برخی از دندان ها ندارد. استدلال می شود که این ژن باید در دوزهای کافی باشد تا در رشد دندان های پرمولر دوم و دندان های آسیای سوم اختلالی ایجاد نشود. شناخته شده است که برخی از پروتئین های جهش یافته در نتیجه تأثیر ناحیه homeodomain ژن MSX1 رخ می دهند و اینها باعث اختلالات رشد می شوند. علاوه بر این ، مواردی وجود دارد که جهش پروتئینی وجود دارد اما دندان از دست رفته نیست ، که این ایده را تأیید می کند که برخی عوامل دیگر نیز در رشد دندان موثر هستند. به همین دلیل ، محققان استدلال می کنند که باید مطالعات بیشتری در مورد اختلالات رشد و کمبود دندان انجام شود (13 ، 17 ، 22 ، 25 ، 26).

گزارش شده است که ژن PAX9 ، که جهش هومودومین آن به ویژه در مولرها باعث کمبود می شود ، ممکن است همراه با ژن MSX1 باعث الیگودونسی شود و شکاف لب و کام ممکن است در نتیجه جهش ژن MSX1 ایجاد شود. با این حال ، این حوادث بیش از یک علت دارند و این ژن ها می توانند با هم یا به تنهایی رخ دهند. همچنین بیان شده است که این ناهنجاری ها ممکن است رخ دهد (28).

عنوان شده است که جهش های از دست دادن عملکرد در FGFR1 (گیرنده فاکتور رشد فیبروبلاست 1) باعث سندرم کالمن می شود که در آن کاهش حس بویایی و بلوغ تأخیری دیده می شود. گزارش شده است که 10٪ موارد مبتلا به سندرم کالمن جهش در ژن FGFR1 دارند. 30٪ از این موارد دارای شکاف کام است. تاکید شده است که 5-10٪ می تواند با کمبود دندان همراه باشد. علاوه بر این ، گزارش شده است که جهش ناخوشایند در FGFR1 باعث دو اختلال اسکلتی می شود - سندرم فایفر نوع 1 و دیسلازی استئوگلوفونیک (29).

تأکید شده است که حذف و جهش های نقطه ای در ژن IRF6 (فاکتور تنظیم کننده اینترفرون 6) باعث سندرم وند der Woude و سندرم ناخنک پوپلئیتال می شود. به طور کلی ، تأکید می شود که بروز این سندرم ها 1 / 100000-200000 است و 1-2٪ افراد مبتلا به شکاف کام و سندرم ون در وود دارند. سندرم Van der Woude به عنوان یک اختلال اتوزومال غالب با از دست دادن دندان ها و ایجاد گودال در لب های پایین تعریف می شود. در مطالعات اخیر در مورد مواردی که از منابع مختلف جغرافیایی به دست آمده ، بیان شده است که رابطه مهمی بین شکاف لب کام و چند شکل گیری تک نوکلئوتیدی (چند شکل گیری SNPs- تک نوکلئوتیدی) وجود دارد. گزارش شده است که تغییرات در IRF6 مسئول سهم ژنتیکی در شکاف لب و کام است و خطر وقوع را در خانواده هایی که فقط یک فرزند مبتلا دارند سه برابر می کند. ژن IRF6 در لیست ژن های کاندیدای ایجاد شکاف لب و کام شامل MSX1 و TGFA (29) قرار دارد.

ویرا و همکاران ، در مطالعه خود که شامل 116 مورد / سه گانه خانوادگی بودند و با هدف بررسی رابطه با FGFR1 و IRF6 مسئول سندرم های جمجمه و صورت ، تجزیه و تحلیل DNA را از نمونه های به دست آمده انجام دادند. در این مطالعه ، تغییرات ژنتیکی در مکان IRF6 باعث ایجاد شکاف جدا شده لب و یا سندرم شکاف کام و سندرم ناخنک پوپلئیتال می شود گزارش شده است که با وجود دندانهای از دست رفته در انسان ارتباط دارد. تأکید می شود که این رابطه به ویژه در غیاب دندان های پیش دندان تعیین می شود. علاوه بر این ، گزارش شده است که جهش در FGFR1 ، که باعث سندرم کالمن می شود ، نیز ممکن است باعث کمبود پرمولار شود (29).

لامنی و همکاران در مطالعه خود اظهار داشتند که الیگودونتیا ممکن است در اثر جهش در ژن AXIN2 واقع در کروموزوم 17q21-q25 ایجاد شود. علاوه بر این ، موتوفسکا و همکاران در مطالعه خود تغییرات AXIN2 را در گروهی از بیماران با دندان از دست رفته و بدون جهش MSX1 و PAX9 بررسی کردند. به عنوان یک نتیجه از مطالعه ، خطر hypodontia و oligodontia با تغییرات چند شکل AXIN2 همراه بود. با این حال ، تأکید می شود که برای تعیین تأثیر واقعی AXIN2 در از بین رفتن زایمان ، مطالعات بیشتری لازم است (30).

در نتیجه ، بیان شده است که ادامه تحقیقات برای ادامه تحولات در دندانپزشکی مولکولی راحتی زیادی را در آینده برای آشکار کردن علل اختلالات رشد که در دندانپزشکی جایگاه مهمی دارند و توسعه روشهای درمانی فراهم می کند.